بعد از حصول توافق هسته ای بحثی که این روزها پررنگ و جدی میان فعالین سیاسی مطرح است موضوع گشایش سیاسی در داخل کشور است. به عقیده من واژه گشایش سیاسی بسته به اینکه کشور در چه شرایطی قرار دارد می تواند معانی و تعابیر مختلفی داشته باشد. جناب رییس جمهور و دولت محترم شان راه بسیار دشواری را برای رسیدن به این هدف در پیش دارند. در حال حاضر شرایطی در کشور حاکم است که گشایش سیاسی در آزادی عمل دادن به احزاب و جریان های سیاسی مختلف از هر سلیقه و تفکری که در چارچوب نظام هستند معنی پیدا می کند و در کنار آن شنیده شدن صدای منتقدین بدون اینکه خطر و محدودیتی آنها را تهدید کند. رییس جمهور در روزهای پس از توافق صحبت از امیدواری برای گشایش سیاسی را مطرح کرده و بسیار امیدوارانه به این موضوع نگاه کرده بودند. در شرایطی که دکتر روحانی در این روزها به این مبحث ورود می کنند انتظار می رود نمودهای این گشایش سیاسی خودش را در انتخابات آینده مجلس خبرگان رهبری و مجلس شورای اسلامی نشان دهد. به این معنا که سلایق مختلف از جریانات سیاسی بتوانند از سد بزرگ رد صلاحیت بگذرند و انتخاباتی رقابتی و عادلانه در کشور برگزار شود تا مردم بتوانند به راحتی در میان نامزدهای مختلف از هر گرایشی به راحتی انتخاب کنند.

همین مساله باعث خواهد شد نشاط سیاسی به فضای کشور بازگردد. اما حقیقت این است که این مسیر دشوارتر از آنی است که تصور می شود به ویژه اینکه پس از توافق وین شاهد بودیم که مخالفان دولت تمام تلاش خود را به کار بسته اند تا در مقابل دولت با کارشکنی های شان قد علم کنند و اجازه ندهند تا برنامه های دولت به طور مطلوب پیاده شود. از سوی دیگر کسانی که مقابل برنامه های رییس جمهور هستند همچنان قدرت دارند و می توانند در روند اجرایی شدن این برنامه ها و به طور ویژه در مقابل توسعه و گشایش سیاسی در سطح کشور سنگ اندازی هایی جدی داشته باشند. از همین رو معتقدم نمی توان خوش بینانه به این مبحث نگاه کرد و توقع داشت با اجرای یک برنامه از سوی دولت می توان به گشایش سیاسی در کشور دست یافت. باید قبول کرد گشایش سیاسی لوازمی را می طلبد که بیشتر آن از دست رییس جمهور خارج است و ظرفیت های دولت در این حوزه محدود است.