آقای «رضوی» دبیر ریاضی ما بود. بلندبالابا پیشانی بلند و موهایی که به دقت از یک طرف کنار سر می آورد به طرف دیگر تا طاسی اش کمتر به نظر بیاید و چشم های میشی ای که شناسنامه آذری بودنش بود، ته لهجه که بماند. جبر و هندسه و ریاضیات جدید درس می داد، مثل فوت آب و برخلاف معلم های دیگر فقط قواعد تست زدن را یاد نمی داد، با روش های میانبر. کنه ریاضی را می گفت، به دقت و با عشق. آن روزها این سرطان «کلاس خصوصی» به جان معلم ها نیفتاده بود. وقتی می آوردت پای تخته سیاه و مسئله اش را درست حل می کردی، چشم های میشی اش می درخشید. آن موقع کل کل تجربی ها و ریاضی ها زیاد بود، لابد حالاهم هست. خیلی از ریاضی ها بعد از