پرویز شاپور بیشتر از آنکه با طرح هایش شناخته شود با کاریکلماتورهایش معرفی شده است. همان گونه که از واژه کاریکلماتور مشخص است، کاریکلماتور کاریکاتورهایی ست که با کلمه به تصویر کشیده شده اند. بر اساس مطالعاتی که در ارتباط با آثار و نوشته های شاپور انجام داده ام گمان می کنم که وی در کاریکلماتورها و همچنین طرح هایش از لحاظ ایده بسیار قوی عمل کرده است.

مهم ترین ویژگی ای که آثار وی را متمایز از دیگران می سازد این است که آثار وی زمان ندارند. شما وقتی کاریکلماتورهای او را می خوانید اصلا متوجه نمی شوید که آنها 30- 40 سال قبل نوشته شده اند و گویی که به همین زمان تعلق دارند. نوشته های شاپور بی اغراق نه زمان دارند و نه مکان. این ویژگی را براحتی نمی توان در آثار دیگر نویسندگان پیدا کرد.

از سویی دیگر او در برخورد با موضوع ها به سادگی منظور مورد نظر خود را به تصویر می کشد. شاپور همان گونه که در استفاده از کلمات با استفاده از حداقل کلمات منظور خود را به مخاطب منتقل می کند در طرح هایش نیز با کمترین استفاده از خطوط آنچه را که می خواهد به تصویر می کشد. با تمام این تفاسیر اگر قرار باشد کاریکلماتورها و طرح های شاپور را در دو کفه ترازو قرار بدهیم به عقیده من آن کفه ای سنگین تر خواهد بود که کاریکلماتورهایش در آن قرار گرفته است؛ شاید بتوان گفت که حتی طرح های او اگر امروز مطرح شده اند به واسط کاریکلماتورهایش است. اما به هر حال سنخیتی که میان این دو گروه از آثارش وجود دارد موجب آن شده که طرح هایش را نیز معتبر بدانیم.