باید به شاعران پیشرو میدان داد، تا جلوی این همه تولید انبوه کم خاصیت را بگیرند البته در مکان هایی چون کانون هنرمندان بیرجند، حسین رفیعی و دوستان شان به همه سلیقه ها امکان ارائه می دهند؛ خود شاعران باید بیش از این ها به سرشت و سرنوشت زمانه خود بیندیشند.از نکات تسلی بخش دیگر شاید یکی این باشد که تولیدات انبوه و کم مایه، در دنیای مجازی به همان سرعتی که در شبکه های اجتماعی بروز می کنند، به همان سرعت هم ناپدید و محو می شوند. به هر حال باید صادق بود با خود و جامعه و ادبیات، مهم نیست چه قالبی را برمی گزینیم. این را هم باید بیفزایم که در شعر خراسان جنوبی، صد البته فرم گرایی و بازی های زبانی افراطی وجود ندارد، یا درست تر آنکه، کمتر دیده می شود، چیزی نظیر آنچه به آن در ادبیات کلاسیک، ضعف تالیف می گویند. این شاید خصلت اصلی شعر خراسان بزرگ باشد که در بستر آن به طور کلی، چنین گرایش هایی برنمی بالند ولی از آن سو هم باید به ماجرا نگریست: محافظه کاری زبانی و تقلید مضامین نخ نما، باعث درجا زدن ادبیات می شود. پرداختن به این مسائل و آسیب شناسی جریان های دیگر شعر خراسان جنوبی خود مجالی بیشتر می خواهد که از حوصله این نوشتار خارج است.