من شدیدا گاهی وقت ها تعجب می کنم. دست خودم نیست به نظرم مشکل ژنتیکی دارم بعضی ها مشکل قلب دارند به شکل ژنتیکی یا مشکل خون دارند یا طاسی دارند، من مشکل تعجب دارم. فکر می کنم اگر شجره نامه ام را با دقت بیشتری مطالعه کنم، می بینم که اجدادم در دوره های مختلف تاریخی هی تعجب می کردند و بعدش هم از تعجب خودشان، تعجب می کردند! در حال حاضر من دچار تعجب فوری شده ام که مثل عکس فوری ماندگاری ندارد اما کار آدم را، بشمار سه، راه می اندازد! تا آنجا که بنده اطلاع دارم میزان سختگیری در ممیزی آثار سینمایی، سه درجه دارد: اول در تلویزیون است که می گویند همه مردم می بینند، پس باید حتی فیلم های اکران شده هم از نو ممیزی شوند که می شوند! دوم در سینماست که گاهی شتر از سوراخ سوزن رد می شود گاهی هم منار جنبان را دم دروازه اصفهان، جلویش را می گیرند که: «کجا داداش؟ بچه این محلی؟!» و سوم، پخش خانگی ست که در مواردی آن قدر شل گرفته می شود که صدای همه در می آید[مخصوصا در مورد بعضی کارها که راهی اکران عمومی نشده اند و مستقیما رفته اند سراغ پخش خانگی] حالاتعجب فوری من از این است که چطور شده که یک فیلم، مجوز اکران گرفته و دوباره در پخش خانگی، اصلاحیه خورده؟! مصطفی آل احمد کارگردان «پوسته» گفته: «این فیلم را سال 87 ساخته ام و با مشکلات فراوان در سال 91 پروانه نمایش آن را گرفتم. با وجود این، با مخالفت صریح رئیس اداره نظارت وقت، تا سال 93 فیلم به چرخه اکران نرسید. سرانجام این فیلم در گروه هنر و تجربه اکران شد و پس از پایان اکران برای دریافت مجوز نمایش خانگی اقدام کردیم. حالامسئولان شورای صدور پروانه نمایش خانگی می گویند مجوز نمایش خانگی، با مجوز اکران در گروه هنر و تجربه فرق دارد! و با این استدلال صدور مجوز را به انجام اصلاحات در فیلم مشروط کرده اند. این در حالی است که دیگر فیلم های اکران شده در سینما، معمولا بلافاصله و بدون مشکل برای پخش در شبکه نمایش خانگی مجوز می گیرند.» لطفا جلوی دوربین بگویید«سیب» تا یک تعجب فوری از شما هم داشته باشیم!