وقتی «آلبرت اینشتین» 16سال داشت، با خود اندیشید اگر سوار بر امواج نور شود، دنیا را چگونه خواهد دید. از نظر مکانیک نیوتنی، نور در این حالت ایستا می شود، ولی نظریه الکترومغناطیسی ماکسول می گفت امواج نور در هیچ شرایطی ساکن نخواهند بود. این تناقض سرچشمه دو نظریه مهم اینشتین شد؛ یکی نسبیت خاص که در 1905 و دیگری نسبیت عام که در 1915 میلادی ارائه شدند. نسبیت درک ما را از جهانی که در آن زندگی می کنیم، دگرگون کرد و تصویر تازه ای از زمان و فضا نشانمان داد که بسیار عجیب به نظر می رسد. همه اجزای این دو نظریه با آزمایش های ذهنی به دست آمده و نشان می دهد یک ذهن سالم، اگر بر اساس منطق و عقلانیت تفکر کند، می تواند نتایجی به دست آورد که از همه آزمایش های تجربی سرافراز بیرون آید.