اثری هول آور، به شدت مفهومی و غافلگیر کننده از حمید پورآذری. شعری دردمندانه با تصویرسازی های فراموش نشدنی از جنس زندگی. روایت ثانیه های کشدار و متداوم که هرگز از لوح ضمیر تک تک ما زدوده نخواهد شد. جاماندگی هرکدام از ما در بزنگاه زمانی در گذشته و آینده. گذشته ای که نمی گذرد حتی تا ته آینده. نمایشی میدانی با تمام ویژ گی های اثرگذارش. در این اثر پورآذری پس از یک دوره نسبتا دراز توقف در خلق آثار ماندگاری از این دست، این بار با دانش و توانی جهنده ما را درگیر ثانیه های باتلاق گونه می کند. لحظه های پاک نشدنی: مثل چسبیدن گوشت و پوست و خون آدمیانی دیگر از جنس خودمان بر دست و تن ما که با هیچ آب و شوینده ای از بین نمی رود. در این نمایش کامل آدمیانی می شویم پر هراس که دنبال جایی برای پنهان شدن در وجود دیگرانی می گردیم که خودشان نیز همین حال را دارند و در نهایت موقع خروج سراسر راه پوشیده شده است از پوتین های تعویض شده با جای دیگری و دیگران. آنچه از این اثر تا همیشه در ذهن می ماند اینکه ما محکوم به همانندی سرنوشتیم و ما را از هم گریزی نیست: چه مانده، چه رفته، چه بی گناه، چه پاک، چه بالاو چه پایین. همه سد راه همیم: با قصد و بی قصد، حتی اگر عامل بازدارنده رهای مان کند درست مثل پاندول ساعت ثانیه های عادت را تکرار می کنیم و مدام خود را به دیوار می کوبیم. کافی است موقع تماشا آدم خودش را به دل دریای نمایش بزند، ما را با خود خواهد برد. تماشایش دقت می خواهد و همراهی، چه بخواهیم و چه نخواهیم از همان آغاز، از همان بیرون زمین تنیس ما بخشی از اثر و وسط نمایشیم.

به حمید و گروه سخت کوشش تبریک می گویم.

نمایش سال ثانیه،

هرشب در آغاز غروب در زمین تنیس کاخ سعدآباد، از در ورودی زعفرانیه، به مدت یک ساعت اجرا می شود.