«مردم عادی العوام اند و هنرمند الخاص.»

نخستین آشنایی ام با نام «هانیبال الخاص» به سال 1344 باز می گردد. در آن زمان به اتفاق چند نفر از دوستانم چون حسین کاظمی برای تدریس به دانشکده هنرهای زیبا دانشگاه تهران دعوت شدم. آن زمان که به آنجا رفتم متوجه شدم که او پیش از من، در دانشکده تدریس داشته و بعد، به خارج از ایران رفته بود. پس از این بود که با او و حال و هوای آثارش، از طریق شاگردانش بیشتر آشنا شدم. در آن دوره، الخاص چهره ای بود که روز به روز مشهورتر می شد اما خصیصه ای که او داشت و بیشتر سبب شناخته شده تر شدنش می شد، رک بودن بود. او شخصیتی داشت که راحت و بی محابا و حتی می توان گفت بی ملاحظه سخن می گفت. همین جرات و جسارت هم باعث شد خیلی ها دوستش داشته باشند یا در آن سو، نسبت به او متنفر باشند.