ما همین دیروز گفتیم این چه وضعش است که ما به آب جوش اعتراض می کردیم گویا لیوان عوض شده اما آب توش هنوز جوش است و شعار ما میگیم آب جوش نمی خوایم لیوان آب عوض میشه، هنوز روی زبان ما جاری است. منظورمان چیست؟ حالامنظور ما گنگ شد؟ منظور وضعیت برخورد با خبرنگاران و منتقدان مسئولان و دولت است، که یکی به مردم گفت خائن، آن یکی بادیگاردش زده تو شکم عکاس، این یکی به خبرنگار گفت برو گم شو بابا و من به تو جواب پس نمیدم. حالاهم وزیر بهداشت- یعنی دیروز - برگشته به خبرنگار روزنامه سپید گفته: «برو از رئیست بپرس!» زمان اصلاحات بهار مطبوعات و روزنامه نگاران هی گل می دادند و هی هرس می شدند، زمان آقای احمدی نژاد که با روزنامه نگاران و اهل رسانه هی انواع شوخی را می کردند و شوخی شوخی دستی می زدند به رسانه ها. اما حالاچی؟ نانچیکو؟ مشت؟ قفل فرمان؟ برو از رئیست بپرس؟ گم شو بابا؟ بابا حداقل یک کم نخودسیاه وارد کنید یا مثل دولت مهرورزی هی وام ازدواج بدهند که سر مردم گرم و دست اهل رسانه بند شود. ما توصیه می کنیم رسانه ها دیگر خودشان را کوچک نکنند و به هیات دولت و مسئولان نزدیک نشوند؛ این طوری، نه دلشان درد می گیرد نه سنگ رو یخ می شوند. بعد هم پیشنهاد می کنیم مشاوران رسانه ای دولت را بفرستیم المپیک، حتما مدال طلای پرت کردن وزنه حواس مردم را به دست می آورند و خلاص. ما هم برویم تو افق طبق معمول که بیشتر ضایع نشویم.