بیماری آموزش معماری، در ایران امروز مزمن است و وضعیت آموزش معماری در ایران هم مشابه بدنی در حال احتضار. برای کالبد شکافی این بیمار مناسب تر است که تعدادی از اجزای تشکیل دهنده آن را شکافته و مورد نقد قرار داد. به نظر می رسد که این بدن را در هشت حوزه می توان تشریح کرد: یک: رویکرد سیستم آموزش، دو: نحوه انتخاب دانشجوی معماری، سه: سیستم قانون گذار و سرفصل ها، چهار: مدرس، پنج: دانشجو، شش: مکان و امکانات، هفت: هویت اختصاصی هر دانشکده، هشت: رابطه دانشگاه با حرفه. برای نزدیک شدن به موضوع ترجیح می دهم که این موضوع را با توجه به تجربه های شخصی و به طور خلاصه مورد نقد قرار دهم، چون بحث بسیار مفصل است و دوستان رساله های دکتری در این باره نوشته اند.