یک سالی می شد که لیسانس حقوقم را از دانشگاه تهران گرفته بودم و هنوز باد در غبغب داشتم که احتمالاروزی آقای وکیل صدایم خواهند کرد. اما هنوز ستون نویس روزنامه های تهران بودم. مدام به خودم می گفتم کافکا هم حقوق خوانده بود و روزنامه نگار بود. اما بعد از مدتی درد بی پولی به استخوان زد و پدر و مادر هم مدام نگران بودند و غر می زدند که روزنامه نگاری هم شد شغل آخر و ما هم به غرورمان برخورد و تصمیم گرفتیم که پیگیر یک کار آبرومندانه باشیم. در نخستین قدم پدر زیر پایم نشست که در تهران پسرخاله ای پولدار دارم و کارخانه دار است و ال است و بل است و خلاصه توی شرم پدر و پسری گیر افتادیم و تصمیم گرفتم بروم پیش پسرخاله