چند سال پیش در سفری به یکی از روستاهای اسفراین در خراسان شمالی به باغ کوچکی دعوت شدم که دور تا دورش را می شد ظرف پنج دقیقه قدم زد. شاید صد تا درخت سیب سرزنده و کمی یونجه و چمن؛ همین. دور باغ هم زمین لم یزرع بود و صاحب باغ حق داشت بنازد که در آن شبه بیابان چه باغی ساخته بیا و ببین. البته باغ یک طرف و چاه عمیق کنار باغ هم یک طرف که به استخر کوچکی می ریخت و سرریزش جاری می شد پای درخت های سیب.

صدای موتور انگار که چهچه بلبل باشد، دوست باغدار ما را سر شوق آورده بود. راستش را بخواهید فهمیدم بیشتر به چاه می نازد تا باغ. چون همه مدت اجازه نداد از کنار استخر تکان بخوریم و آنقدر از آب خنک و زلال