مولانا جلال الدین بلخی در دفتر ششم مثنوی می سراید «آدمی فربه شود از راه گوش.» اما آیا به راستی همه آنچه انسان از راه گوش فرا می گیرد او را فربه می کند و بر معرفت او می افزاید یا تنها تورمی بیمارگونه فراهم می سازد و ذهنیت او را به باورهایی ناموجه و ناصحیح مشوب می کند؟ این روزها البته منابع اطلاعاتی انسان بارها فراتر از گوش است، به ویژه منابع اطلاعاتی که اینترنت در اختیار بشر نو گذاشته موجب شده که هر لحظه و در هر مکان در معرض بسته های متنوع اطلاعاتی قرار گیرد، اما آیا این اخبار و داده هایی که در شبکه های متنوع اجتماعی دست به دست می شوند، تا چه میزان صادقند و می توانند جنبه معرفتی داشته باشند؟