حسن روحانی در نخستین جلسه هیات دولت، خشکی دریاچه ارومیه و حل بحران این دریاچه را در دستورکار قرار داد. معصومه ابتکار هم در دومین روزی که به عنوان رییس سازمان محیط زیست شناخته شد با وزیرنیرو به ارومیه رفت و وضعیت بحرانی این دریاچه را از نزدیک دید و دستورها و برنامه هایی برای حل بحران آن ارایه کرد. اینها در کنار تمام حرف هایی که رییس جمهور درباره اهمیت محیط زیست زده اند و برنامه ها و پروژه هایی که سازمان محیط زیست تلاش کرده تا انجام دهد، باعث امیدواری در حل بحران های محیط زیست شد و بالارفتن سطح توقعات. برخلاف گذشته که گوش شنوایی نبود، این بار گوش های شنوا و چشم های بینای زیادی برای حل بحران های محیط زیست، بیش از اندازه وجود دارد. فعالان محیط زیست نگرانند، مردم توجه نشان می دهند و مدیران هم به دنبال برنامه هایی برای حل بحران ها. اما اتفاق خاصی رخ نمی دهد و هیچ چیز درست نمی شود: بازهم خبر می رسد که خشکسالی دریاچه ارومیه را تهدید می کند یا جنگلی در خطر است و... درست نمی شود، چون حلقه مفقوده، پول است. ما پولی نداریم که برای حل بحران های محیط زیست خرج کنیم. مثلابرای همین حل بحران خشکسالی دریاچه ارومیه باید سیستم کشاورزی ما تغییر کند تا آب هایی که برای کشاورزی و دامداری در این سیستم قدیمی هدر می رود، به دریاچه بریزد. اما به سازمان محیط زیست بودجه ای نمی رسد، وزارت نیرو اعلام می کند بودجه ای ندارد و وزارت کشاورزی هم حرفی درباره این موضوع نمی زند. تحریم ها اینجاست که خودش را نشان می دهد و مشخص می کند، وقتی اقتصاد در بحران است و کشور به دلیل تحریم ها منابع مالی چندانی ندارد، اینکه چرا مشکلات محیط زیست ما حل نمی شود، اتفاقی کاملاطبیعی است. پولی و بودجه ای وجود ندارد. رییس سازمان محیط زیست چه کاری از دستش برمی آید، وقتی بودجه ای نیست و حتی اجازه استخدام محیط بان ندارد؟ کاری از دست کسی برنمی آید، نه کمپین ها تاثیرگذارند، نه نگرانی کارشناسان محیط زیست و مردم و نه حتی برنامه ها. بودجه حلقه مفقوده است و شاید تنها کسی که می تواند نوار این مشکلات و خبرهای مربوط به بحران های محیط زیست را اندکی بهبود بخشد، شخص رییس جمهور است که همیشه می گوید: «دولتی محافظ محیط زیست دارد».