جعفر شهری (1293-6 آذر 1378ش)که خود را شعر باف، شعری باف و شهری باف نیز نامیده است (گزنه، 332، نیز نک: امضای او روی برخی کتاب هایش)، در آستانه جنگ جهانی اول (1914م) در محله عودلاجان تهران و در خانواده ای تنگدست به دنیا آمد. پدر شهری مردی خشن، تندخو، کینه توز، ستمگر، خودخواه، ریاکار، دروغگو و سراسرعیب و پستی بود که در کودکی او از مادرش جدا شد و آنها را بی سرپرست گذاشت. شهری خاطرات بسیار بد و رنج آوری از پدر و شوهر مادرش که پس از پدر اسیر او شد، در برخی آثارش، به ویژه درگزنه، داستان زندگی نگاشت خود نقل می کند. در باره پدرش می نویسد: