در اجلاس زمین، در ریودوژانیرو بود که موضوع فقر و ملازمه آن با مدیریت محیط زیست مورد توجه قرار گرفت. فهمیده شد که فقر، سبب تخریب محیط زیست خواهد شد و آسیب دیدن محیط زیست زاینده فقر خواهد بود. به گونه ای که شاید بتوان گفت نوعی زایندگی متقابل بین این دو پدیده برقرار است.

شاید هم یک سیکل معیوب! جامعه فقیر نمی تواند محیط زیست خود را از فروپاشی برهاند و محیط زیست آسیب دیده هم جامعه را به سمت فقر می برد. همگونی قابل مشاهده ای بین تناسب فقر با محیط زیست و تناسب میزان انرژی با میزان نظم (آنتالپی و آنتروپی) قابل کشف است؛ نظم در برابر هزینه! در فرصتی دیگر به تشریح این مقوله خواهم پرداخت، اما اینجا بنا دارم مصداق عینی و بلافصل این ویژگی را در ساختار رسمی مدیریت محیط زیست نمایان کنم.