تعزیه، هنری بسیار حساب شده و دقیق است. چیزی در تعزیه نمی بینیم مگر آنکه فکر و فلسفه ای در پس آن نهفته است. نیاکان ما هنری را ارائه کرده اند که هر بعد و هر قسمت آن هزاران حرف در دل خود نهفته دارد. حتی ابزار و ادوات تعزیه، از سکو و لباس تا حتی رنگ هایی که در تعزیه می بینیم هر کدام فلسفه و عقلانیتی در دل خود دارد.

شکل و شمایل سکو در تعزیه خود بحث های فراوانی را برانگیخته است. به واقع باید گفت که این شکل هندسی، نمادی روحانی و دارای یک نوع الوهیت در ایران پیش از اسلام بوده است که از آن در مراسم مذهبی و آیینی و نمایش های آیینی استفاده می شده است. در این آیین ها به صحنۀ دایره ای مراسم واچیک می گفتند، که به معنی جای برپایی مراسم(نمایش) است. اما در این رابطه عقاید دیگری هم وجود دارد.