آنچه حالامانده همه حسرت است... حسرت برای رفیق شفیقی که ناباورانه صف شکن شد و شتاب آلوده خود را به سر صف رفتنی ها رساند و رفت. ایلیاتی پاک نهادی که انگار جای جای خاک وطن برایش عرصه ایلش بود. کوچ پشت کوچ تا روز به شب و شب به روزش را در دل کوه و کمر ودشت و دمن به هم بدوزد و تو اگر روزی عقبش می گشتی که آهای! ممدلی کجایی؟

از بسکی در به در دنبالش می گشتی خودت یک گمشده بودی! ایلیاتی بیابانگردی که کم بسترش خاک گرم کویر نبود و کم رواندازش ستاره های آسمان تا ماه ها در تو در توی غارها به غور کردن در و دیواره هایش بگذراند و سال ها متر به متر میلیون ها کیلومتر به کشف وشهود طبیعت وطن عاشقانه گام بردارد و فصل به فصل به تحقیق و تفحص در اکو سیستم دیارش طی کند: که چی؟ که تو را در کنج خانه ات از غریبگی و طبیعت ستیزی برهاند و خود واسطه ای باشد برای صلح و آشتی تو با طبیعت وطنت.