«و نقاش چه معنایی دارد؟ در جهانی که آسمانش بی پرنده و دریایش بی ماهی است و جنگل اش بی حیوان؟» این جملات شعر نیستند، اینها کلمات یک نقاش هم نیستند، وقتی تفنگ را روی شقیقه اش می گیرد و در آیینه آخرین نگاهش می افتد به چشمان خودش و این همه نقاشی که در آن است. اینها بخشی از مصاحبه «بهمن محصص» نقاش و مجسمه ساز مدرن است، که در زندگینامه اش می نویسد، پشت سر هم، درست مانند همان جملات سوالی، که هر کس از خودش می پرسد. این جمله را اما من دوست دارم، تا تکه تکه اش کنم و مثل یک شعر پهن کنم جلوی چشمان خودمان: درست مانند شکارچی که گوشت را تکه تکه می کند و پهن می کند جلوی چشمان شکارها. بهمن محصص درست به اندازه