«هفته نامک» است، یعنی هفته نامه ای کوچک، هفته نامه ای در دل «اعتماد». می تواند بخش اندیشه، ترجمه، تاریخ، اقتصاد و... داشته باشد. بیشتر هفته نامه های پر و پیمان دارند. اما گویا یادمان رفته است که «هفته نامک مدرسه» تنها یک صفحه دارد و پرپیداست که با یک صفحه نمی توان همه اینها راداشت. شاید هم بشود. از قدیم هم گفته اند کار نشد ندارد. هفته نامک آموزش، می تواند سخن هفته ای داشته باشد- چیزی در مایه های سخن سردبیر- و دو سه ستون ثابت. از من اگر بپرسید ستون اندیشه و ترجمه، پیشنهاد نخستم است و تاریخ، پیشنهاد دومم. بزرگ ترین دشواره[مشکل] آموزش و پرورش ما، از دید این نگارنده، فقر اندیشه – به ویژه فلسفی و تاریخی- است. گفت وگوهایش نیز می تواند چالشی و جاندارتر باشد. در کل می تواند جریان ساز، یا جریان سازتر، باشد. هرچه باشد اما باید همچنان مردمی- نزدیک به بدنه فرهنگیان- بماند.

خب، اینکه نشد. شد ناسازه. هفته نامک آموزشی روشنفکرانه که نمی تواند مردمی باشد! درد بزرگ بدنه فرهنگیان، معیشت است. آموزگاری که حقوق ماهانه اش به زور تا میانه ماه می رساندش، چه کار به فقر اندیشه دارد و چه کار دارد که در جهان آموزش چه می گذرد؟ اما- شاید که نه- بی گمان «هفته نامک مدرسه» باید از این کلیشه ها و ساده سازی ها عبور کند. فقر مادی و فقر اندیشه در میانکنش اند. وانگهی آموزگاران در همین یکی دو سال گذشته نشان دادند که خواستار آموزشی پویا و کیفی اند و سخن شان تنها از دستمزد کم شان نیست. با این همه، مایه خوشحالی است که دست اندرکاران صفحه «مدرسه» روزنامه اعتماد، که از پیدایش آن یک سال می گذرد – که امیدوارم سال های سال پایدار بماند- و هفته ای یک بار منتشر می شود، بیگانه با این دل نگرانی ها نیستند.