روز اجرای برجام روزی تاریخی است؛ تاریخی به دلایل مختلف. تاریخی چون تحریم های هسته ای یکی پس از دیگری برداشته خواهد شد، تحریم هایی که عوارض مخرب زیادی برای ایرانیان داشته است و بازهم تاریخی چون دیپلماسی حرفه ای و گفت وگو بر درگیری و رنجش پیروز شده است.

اما جدا از برداشته شدن تحریم ها، ابعاد بسیار مهم دیگری نیز وجود داشته که بسیار تاثیرگذارتر نیز هست و این امور شامل روابط بهتر ایران با جامعه جهانی و مشارکت مجدد ایران برای کمک به حل برخی مشکلات موجود در خاورمیانه است. این چالش ها به سادگی به قدری گسترده هستند که غیبت ایران در این راه معنایی ندارد؛ خصوصا زمانی که تمام نشانه ها حاکی از تاثیر مثبت حضور ایران در این زمینه است. به نظر من، دو مشکلی که بالاترین اولویت را دارند محیط زیست و خشونت های افراطی است. در وهله اول، خشونت های افراطی، که امروز در سراسر منطقه و حتی فراتر از آن پخش شده است. بخشی از راه حل ها در دل دولت مردی و رهبری توام با پختگی و بلوغ نهفته است و به این منظور ایران باید بر سر میز مذاکره حضور داشته باشد. مشکل دوم، محیط زیستی گرم تر و خشک تر برای خاورمیانه است. تغییر اقلیم، تاثیر بسزایی روی ایران خواهد داشت و ایران برای حل این مشکل، نیازمند توجه ویژه به این موضوع و بهره گیری از راه حل های موجود از جامعه جهانی خواهد بود. بنابراین توافق بر سر اجرای برجام می تواند فرصت های زیادی را برای حضور و همکاری در خاورمیانه و سراسر جهان به وجود آورد. فراتر از آنچه گفته شد و در خلال افزایش این حضور، همه ما امیدواریم که دنیا بار دیگر بتواند به عمق فرهنگ و تاریخ ایران پی ببرد. من برای آینده ایران بسیار خوش بین هستم. من خوش بین هستم که چگونه این تواق هسته ای به چنین آینده ای کمک خواهد کرد و در این آینده ما امیدواریم که صبر، همکاری و مشارکت بیشتری را شاهد باشیم، سازمان ملل متحد که از سال 1950 در ایران مشغول به کار است، آماده است تا با همکاری به اشاعه صلح، توسعه، عدالت و حقوق بشر که از ارکان اصلی این سازمان است، بپردازد.