در همه جای دنیا، وقتی قرار باشد که در بخشی از یک فیلم، به یک صنعت یا فرایند سیاسی یا نظامی یا حتی اجتماعی متکی به گردش مالی بپردازند، مقدم تهیه کننده و کارگردان را گرامی می دارند و بابت حتی اشاره ای به این شرکت یا فرایند، مبالغ قابل توجهی کمک می کنند به اضافه امکانات؛ در کار فیلم هم دخالت نمی کنند. حالافرض کنید که این قصه، از یک اشاره فراتر رود و قرار باشد قهرمان فیلم، در مشهورترین کارخانه اتومبیل سازی جهان، به عنوان کارگر ظاهر شود و در خط تولید، ما شاهد نماها و سکانس های متعددی از او باشیم، فکر می کنید چه پیش می آید؟ مطمئن باشید که به قدر هزینه ساخت فیلم - به اضافه یک سود حداقلی- آن کارخانه، فیلم را گارانتی می کند! حالا... در ایران! می خواهی فیلمی بسازی که بازیگرت، کارش بالارفتن از تیر برق است؛ حتما باید مواظب باشی که باد به گوش اداره برق منطقه نرساند، چون علاوه بر اینکه مجبور می شوی یک پولی از جیب بدهی، فیلمنامه مصوب ارشادت هم به خاطر چند نما، دستخوش تغییر می شود. یعنی روراست می گویند «یا تغییرش بده یا از تیر برق خبری نیست!» در جشنواره فیلم فجر امسال، یکی از کارگردان ها، درد دلش را رسانه ای کرده و گفته که به خاطر اینکه فیلمنامه تغییر نکند، مجبور شده در شغل قهرمان داستان تغییراتی بدهد! مهدی گلستانه کارگردان «نقطه کور» گفته: «شغل مرد فیلم ما جوشکاری زیر آب بود و ما با شرکت نفت صحبت کردیم تا اجازه بدهند بازیگر ما روی سکوهای نفتی کار کند و هیچ پولی هم از آنها نمی خواستیم اما متاسفانه شرکت نفت، چهار ماه در کار ما مشکل سازی کرد و مدام می خواستند نظرات خود را بر فیلمنامه ما اعمال کنند.»