«نمی شود مثل بچه آدم وارد سالن نمایش فیلم شد. می خواهیم. نمی گذارند. باید صف تشکیل شود. صف هم باید دراز و طولانی شود. صدای همه درآید. کلی وقت تلف شود. بعد اجازه دهند با تنه زدن و فشار از لابه لای دست وپای این وآن، وارد شویم. وقتی سالن خالی است بگذارند مثل بچه آدم هرکس برود سرجای خودش. آخر این چه وضعی است؟». این را یکی از توی صف گفت. سرک کشیدم، تماشاگر ردیف راست بود. خوشم آمد. یکی دیگر گفت: «مگر نمی بینی می خواهند صف تشکیل شود تا از شلوغی پشت در سالن تصویر برداری کنند؟ لابد به این تصاویر نیاز دارند». صدایش آشنا بود. پشت سرم ایستاده بود. نیازی به چرخاندن سر نبود. تماشاگر ردیف چپ بود. خوشم آمد.