اعتماد| عکس هایی که از دوران انقلاب منتشر می شود، اکثرا شبیه به یکدیگرند: تظاهرات کنندگان ایرانی، جمعیت استقبال کننده از امام خمینی، لحظه ورود امام به ایران، همراهان امام و... هرکدام از اینها تصاویری ثابت دارند که همین حالاهم بدون اینکه بخواهیم آن عکس ها را ببینیم، می توانیم این تصاویر را در ذهن پیدا کنیم و در هاله عکس های سیاه و سفید، حدس بزنیم که هرکدام از این سوژه ها چه تصاویری دارند. اما گاهی هم اتفاق می افتد که در میان مجموعه عکس های منتشر شده و نشده، ناگهان یک تصویر متفاوت از بقیه باشد. تصویری که احتمالادر شلوغی آن روزها چندان مهم نبوده و یک جایی در گنجینه عکس های عکاس های دوران انقلاب، مانده و بعد از این همه سال و این همه عکس، ناگهان اهمیت پیدا می کند. این عکس ها معمولا، عکس هایی هستند که تصویرهای آن دوران را روشن تر و واضح تر می کنند و برعکس تمام آن سوژه های جمعی و عکس های تکراری دیده شده دریچه هایی تازه از روزهای انقلاب و اتفاق هایی که در خیابان های این سرزمین رخ می داد و مردمی که انقلاب، تجربه زیسته آنهاست، ارایه می دهند. درست شبیه همین عکسی که در تمام این سال ها دیده نشده و تصویر زن مبارزی است که مسوولیت امنیت خیابان ها را به عهده داشته و یک روز بعد از 22 بهمن در دانشگاه تهران به عکاسی که مقابلش دوربین به دست ایستاده «ایست» می دهد: این تصویر گویا و واضح، به جز تمام آن تصاویری که زنان را در تظاهرات نشان می دهد، راوی ماموریت ها و مسوولیت های بیشتر زنان در دوران انقلاب و روزهای مبارزه سخت است.