«سپیدتر از استخوان» عنوان رمان تازه حسین سناپور است که همزمان با مجموعه شعر «مهلکه»ی او اخیرا در نشر چشمه منتشر شده است. «دودم ول می شود تو تاریکی. کم رنگش می کند. شکل کج ومعوج توش درست می کند. آبستره. بی نظمی محض. درازی کاج ها شب را تاریک تر می کند. تن هایی تاریک و لخت، با کله هایی رگه رگه، پخش توی تاریکی. شیارهای تاریک مغز، توی سفیدی. سفیدی اش پخش می شود روی سیمان تاریک. می توانم بپرم. بپرم توی شب و خیال کنم هیچ وقت تمام نمی شود. می دانم همان جاست. همان زیر. می خواهد من هم باشم. پام را آن ور آویزان کنم، بعد خودم را ول کنم و پایین بروم. عصب ها یک آن تا نهایت درد کشیده می شوند و تمام. اگر خودم را درست بیندازم. بعد دیگر به هیچ جا نمی رسم. توی شب می روم همین طور».