برادرم، تو را ابراهیم صدا خواهم کرد. نه حتی یک فیلمساز، و نه حتی حاتمی کیا و نه با هر عنوان پر طمطراق دیگری. که چون در این خاویه آشفتگی پیش از هر اسم و عنوان و شغل و درجه، انسان بودن و ماندن اصل و اساس است، برای من، برای تو. برای همه. در بهتم. در بهتیم. بسیار سنگین و تلخ تر از هر آنچه بتوان تصورش کرد! نمی دانم این روزها در سالن تاریک سینما مرا چه می شود؟ بر تو چه می گذرد؟ و دیگران؟!

بگذار همین اول راه بگویم: اهل سینمای جایزه بگیر و بوق کرناهایش نیستم، ما (تو بخوان مخاطب) آنها را شریف و صادقانه به تماشا نشستیم و آنان (تو بخوان از ما بهتران) زیرکانه بر گرده ما سواری کردند تا به صدر بنشینند