قناری بازی اش گرفته بود. از میله وسط می پرید روی دیوار مشبک سیمی قفس و از آنجا دوباره روی میله. فری کج با ذوق بازی اش را نگاه می کرد. محسن مسافرچی گفت: «حق داره ذوق کنه، با این فسقلی روزی دویست سیصد کاسبه!» فری کج انگشت اش را روی میله قفس کشید، قناری پر زد و رفت از سقف آویزان شد. مسافرچی گفت: «از صبح تا شب توی گرما و سرما مثه جغد نشستم پشت فرمون با صد رنگ آدم سروکله می زنم، خسته کوفته می رم خونه، شام خورده نخورده دراز به دراز می افتم. اصلایادم رفته زنم چه شکلیه...» دست های قهوه چی پر از استکان چای بود. به هر میزی که می رسید یک استکان می گذاشت و استکان خالی را برمی داشت. برای فری کج چای نگذاشت.