«دانش آموز دختر کلاس سوم دبستان به همراه همکلاسی هایش در حیاط مدرسه منتظر ایستاده بود تا مدیر مدرسه یک به یک نام بچه ها را صدا کند، جایزه ای بدهد و بچه ها تشویق کنند و مادرها و پدرها از دور ذوق کنند. اسامی خوانده می شد، دخترک با چشمانی منتظر، به همکلاسی هایش نگاه می کرد که دستان شان از جایزه پر بود و صورت های شان از خنده. با هر نامی که خوانده می شد دل کوچکش بیشتر می تپید، شاید این یکی باشد: نه، حتما بعدی است و بعدی و بعدی و بعدی... اسامی خوانده شد، جایزه ها تمام شدند. دخترک رها شد در میانه هیاهوی همسالانش که غرق شور بودند و شادی. او ماند و چشمان اشک آلود و بغضی در گلو و شاید دلی بی امید.»