چندی پیش گذرم افتاده بود به پایتخت کشور قرقیزستان؛ بیشکک شهری سرسبز است با آب و هوای سرد و کوهستانی، مردمی سروقت، سختکوش و همچنان وفادار به آیین کهن و مجسمه هایی باشکوه و عظیم الجثه، در بوستان هایی بی حصار که هرکدام یک شاهکار هنری است.

قرقیزها ثروتمند نیستند. زندگی شان ساده است، مثل خانه های شان که از لب دیوارهای آبی آسمانی هر کدام، شاخه های سنگین از شکوفه های سپید و صورتی سرریز شده است. دنیای مجازی و دور دور کردن در شبکه های اجتماعی هنوز مردم قرقیزستان را آنقدر دامن آلوده نکرده است که گردن شان روی تلفن همراه شان خم بماند و سرانگشت اشاره شان از پست خوانی های شبانه روزی ساییده شود به همین خاطر همه سروقت هستند، پرتحرک، سحرخیز، بدون اضافه وزن و به دور از موج کمپین های باید و نبایدی خوب و بد مجازی.