در آموزش ما، گویی گمشده ای مهم وجود دارد که با هزار زرق وبرق و نمودار و شاخص آماری هم نمی توان جای آن را پر کرد و کاری کرد که کسی سراغش را نگیرد. از زمانی که آموزگار، تبدیل به «تکنیسین یا ماشین آموزش» شد، چیز مهمی از آموزش ما رخت بربست و رفت و همین است که تبلیغات مدرسه های آنچنانی منطقه های بالای پایتخت و شهرهای بزرگ، چنگی به دل نمی زنند و آدمی احساس می کند که این مدرسه ها، آموزش اصیلی ارائه نمی دهند. آن سوی کلاس های هوشمند و کلاس های کنکور و آمارهای گوناگون راست یا دروغ قبولی در این یا آن دانشگاه، چیز دیگری باید باشد که نیست. برخی افراد آن را «روح آموزش» می نامند و برخی دیگر «کنش تربیتی» یا