نمی دانم این گفت وگو را چه سالی با استاد حمید سبزواری انجام دادم، اما دست کم برای یک دهه قبل است، مثل همیشه استاد، شاگردنوازی کردند و دعوتم به روزنامه را پذیرفتند، قرار بود درباره خاطراتشان از انقلاب، امام(ره) و دوران رهبری حضرت آقا صحبت کنیم که در میانه بحث ناگهان ایشان به قول ما زدند به جاده خاکی و حرف کش آمد و رفت تا سر از داستان زندگی و مرگ انسان درآورد.

حمید سبزواری که آن روزها بسیار سرحال تر از یکی دو سال اخیر بود، انگار دلش می خواست جایی درباره مرگش هم گفت وگو کند و هنگامی که بدرقه اش می کردم تا به خانه برود، برگشت و با همان نگاه نافذش گفت تا وقتی هستم، این حرف ها منتشر نشود. حالانیست و این سطرها یادگاری اوست.