جامعه شاعران امروز خود بیش و بهتر از هر کسی به معضلات و چالش های پیش روی شعر واقف است. چالش هایی که شاید در برابر بسیاری از آنها اتفاق نظر نداشته باشیم و نتوانیم خود به تنهایی از عهده حل آنها برآییم. یکی از اساسی ترین این چالش ها این است که شعر ما نظام منسجمی ندارد و این چالش در مواجهه با غفلت فرهنگی که در مسیر ما وجود دارد این چالش را عمیق تر نیز می کند.

یکی از راه حل ها برای مواجهه درست با این چالش ها فرصت نیکی است که هر سال در اختیار جمع شاعران قرار می گیرد. ما سالی یک شب و آن هم در ماه مهمانی خدا و میلاد کریم اهل بیت امام حسن(ع) نزد رهبر معظم انقلاب می رویم. ما در این جلسات فقط شعر نمی خوانیم بلکه با توجه به اشراف و نگرش دقیقی که ایشان نسبت به تاریخ شعر و جریان شعر انقلاب دارند، از رهنمودهای ایشان بهره می بریم تا در مسیرمان بهتر و درست تر حرکت کنیم. ایشان با هوشمندی همیشگی شان این جلسات را تدارک دیدند تا غفلت فرهنگی را که در این عرصه پیش آمده به نوعی جبران کنند و البته تاثیر زیادی هم در این راه داشته اند.

جلساتی که همواره شاهد هستیم شاعران برجسته و پیشکسوت حضور در آن را مغتنم می دانند. شاعران هم به واسطه علاقه شان به حضور در محضر رهبری و شعرخوانی در مقابل ایشان بسیار تلاش می کنند تا بتوانند تبدیل به شاعران خوبی شوند. ما در این جلسات با موهبت های بی شماری روبه رو می شویم که اگر بخواهم همه آنها را برشمرم نیاز به بحث مفصلی دارد. علاوه بر نکات مطرح شده، به این موضوع هم اشاره می کنم که شعر در این جلسات آسیب زدایی و آسیب شناسی می شود و چراغ راهی است برای آن که شعر امروز ایران به حرکت خود به سمت قله ادامه دهد.