پورتراب جزء اولین نسل معلم های موسیقی بود و بخش وسیعی از موسیقی دانان مهم ایرانی شاگرد او بوده اند. مرگ او پایان یک دوران است؛ پایان دوران نخستین نظریه پردازان موسیقی که اغلب شان به طور مستقیم آهنگ سازی نکردند یا اندک آهنگ سازی کردند. تقریبا همه عمر پورتراب به معلمی، ترجمه، پژوهش و تربیت شاگرد گذشت.

پورتراب آخرین باقی مانده یک نسل بود. از بنیان گذاران هنرستان موسیقی بود و هر کتابی تاکنون در زمینه آموزش موسیقی در ایران منتشر شده، حتما یکی از مولفانش پورتراب بوده. او تالیف مهمش، کتاب «تئوری موسیقی» را به شاگردانش تقدیم کرده که در آن اسامی بزرگ ترین موسیقی دان های ایران است. آهنگ سازی نبود که از موسیقی شنیده باشیم؛ اما معلمی مهم بود و یکی از اولین کسانی که معلمی موسیقی را بنیان گذاشت و اساسا آموزش علم موسیقی با او و هم نسلانش در ایران شکل گرفت. پورتراب از موسسان هنرستان موسیقی بود. او، سنجری، حنانه، ناصحی و... نسل اول معلمان هنرستان موسیقی بودند. پورتراب عمر پربرکتی داشت و شاگردان بسیار تربیت کرد و شمار کتاب هایی که نوشت، شاید از 50، 60 عنوان فراتر باشد و این گواه عمر پربرکت اوست.

تعداد شاگردانی که او در عمر 92 ساله اش تربیت کرد، بی شک بیش از هزاران نفر است. خیراندیشی و خیرخواهی او، زبانزد بود. اگر شاگردی را می شناخت که مستعد بود؛ اما پول نداشت ساز بخرد، با درآمد شخصی اش برای او ساز می خرید. به جرئت می توان گفت هر درآمدی را از فرهنگ کسب کرد، صرف فرهنگ کرد؛ درعین حال که معلمی سخت گیر بود و در مواردی سخت گیری هایش ترسناک می شد؛ اما واقعا موسیقی را دوست داشت و من گواهی می دهم تمام عمرش وقف موسیقی ایران شد.