بعید می دانم تجربه تماشای یک اثر نمایشی آن هم به شکلی هنجارشکنانه و ناآشنا برای مخاطب تن به عادت سپرده و لذت بردن از تجربه و بدعت در شیوه روایت و اجرا، تجربه ای باشد که به راحتی بتوان از آن چشم پوشی کرد. از بیخ همه چیز درهم ریخته است، اصلامشخص نیست که به تماشای تئاتر آمده ایم یا گوشه ای از زندگی روزانه مان در حال روایت است، اصلامشخص نیست کدام بخش از ماجرا روایت داستان نمایش است و کدام بخش مربوط به فضای بیرون نمایش، مرز میان نمایش و واقعیت و اصولامرز بین مرز داشتن و بی مرزی همه و همه در هم تنیده شده و از میان رفته است، اینجاست که مخاطب خودش را غرق شده در واقعیت و گره خورده بافضای کلی کار می بیند.