23 ژوئن 2016 را به یاد داشته باشید. روزی که انگلستان دیگر یک کشور لیبرال نخواهد بود. آیا پاسپورت های اروپایی را به یاد می آورید؟ همان هایی که نایجل فاراژ هر بار از جیب خود بیرون آورده و مقابل دوربین خبرنگاران آنها را مایه شرم می خواند؟ همان پاسپورتی که می گفت شما به عنوان یک انگلیسی عضوی از یک پدیده بزرگ تر به نام اتحادیه اروپا هم هستید. خوب، دیگر این پاسپورت را هم ندارید و دیگر عضو یک پدیده کوچک تر خواهید بود. مدافعان خروج از اتحادیه اروپا می گویند که ما به عنوان پنجمین اقتصاد برتر جهان می توانیم مابقی کار را خودمان پیش ببریم. می گویند ما می توانیم هدایت امور را بر عهده بگیریم. می گویند که به رابطه با همسایگان خود که در راستای تامین نیازهای دوطرفه بود پایان می دهیم. تمام این مسائل نشان دهنده پایان بریتانیای لیبرال است. البته که صورت مساله پیچیده تر از این حرف هاست. یک احتمال آینده روشن تر و بهتر هم وجود دارد اما شانس یافتن آن آینده در روزهایی که بازار به سمت جنون می رود، بسیار اندک است. شکل و شمایل آینده انگلیس مبهم تر و ناقص تر از زمانی است که تصمیم به خروج از اتحادیه اروپا گرفتیم. حقیقت این است که همه چیز مبهم و شانس موفقیت بسیار اندک است. ملت دوپاره شده اند و این کاملامشخص است. شهرنشین هایی که هموطنان حاشیه نشین خود را نژادپرست می خوانند به روزی و بدون شک از زخم هایی سخن خواهند گفت که باید درمان شود. اما آیا این زخم ها قابل درمان است؟ نقطه اشتراکی که بتواند این دو دسته را با هم متحد کند، کجاست؟ این یک کاریکاتور نیست. چگونه بریتانیا می خواهد خود را با وجود این شکست ها درمان کند؟ در راس نفرتی که ذره به ذره به روی هم انباشته شده است، کارشناسان در خصوص مشکلات مالی عظیم هشدار می دهند. برای آن چندمیلیون نفری که رای به ترک اتحادیه اروپا دادند چه اتفاقی رخ خواهد داد وقتی که تنها در چندماه آتی رقم بازپرداخت وام های آنها به حداقل 100 پوند در ماه خواهد رسید؟ کسانی که می خواستند کشور خود را پس بگیرند موفق شدند. کسانی که هیچگاه حتی برای یک ثانیه هم تصور نمی کردند که انگلیس از اتحادیه اروپا خارج شود هم در حال بازسازی خود و کنار آمدن با از دست رفتن رویای شان هستند.