«هر نفسی که می کشیدم برابر یک عمر بود، فقط یک حفره کوچک جلو دهانم بود تا بتوانم کمی نفس بکشم. صدای بقیه را خیلی خفیف و دورگه می شنیدم که ناله و دعا می کردند، یا سراغ بهشتی را می گرفتند»؛ این جملات، گوشه ای از لحظات سخت مرتضی فضل علی، یکی از مجروحان حادثه هفتم تیر سال 60 است؛ روزی که آیت الله بهشتی، رئیس قوه قضائیه، به همراه عده زیادی ازاعضای حزب جمهوری اسلامی در محل دفتر این حزب در سرچشمه تهران ترور و کشته می شوند.