غرش اسلحه سکوت کوهستان را می شکند، گلوله سینه محیط بانان را؛ شکارچیان غیرمجاز پشت چشم های بسته قانون سنگر می گیرند، محیط بانان پشت دعای خیر خانواده شان؛ محیط بانان با گوشت و پوست از محیط زیست دفاع می کنند، اما شکارچیان با اسلحه جنگی و شکاری قلب آن را نشانه می روند.

انجام وظیفه محیط بانان رنگ و بوی جرم می گیرد، اما راه فرار برای شکارچیان غیرمجاز باز است. همه این شرایط دست به دست هم داده است تا محیط بانان و جنگلبانان سهم شان از تلاش برای حفظ محیط زیست گلوله باشد و تهدید، سختی باشد و دلنگرانی.

شهادت محمد دهقانی، پرویز هرمزی و منوچهر شجاعیان در روزهای اخیر گواهی است براین ادعا و این که محیط بانان امنیت جانی ندارند و اگر خوش شانس باشند مانند هادی جلالی، محیط بان پناهگاه حیات وحش شادگان بعد از درگیری با شکارچیان غیر مجاز86 ساچمه دربدنشان به یادگار می ماند و باید ماه ها برای اثبات جانباز شدنشان این در و آن در بزنند.

محیط بانان درایران ایستاده می میرند، اما آسان،؛ چراکه حفاظت از محیط زیست در کشورمان هیچ وقت جدی گرفته نشده است. این را از تعداد محیط بانان کشورمان می توان حدس زد که برخلاف افزایش مشکلات زیست محیطی هیچ وقت به روز نشده است. مناسب نبودن تجهیزات محیط بانان نیز این غفلت را فریاد می زند، زیرا در نبود تجهیزات مناسب آنها خیلی دیر از حادثه مطلع می شوند و ناچار باید برای انجام ماموریت سینه شان را سپر کنند. همه این کمبودها دست به دست هم داده است تا محیطبانان به سیبلی برای شکارچیان غیر مجاز بدل شوند.

با این حال هستند افرادی که هنوز فکر می کنند بهبود شرایط محیط زیست کشور با یک سری شعار و برگزاری همایش حل و فصل می شود، اما مشکل محیط بانان کشور زمانی برطرف می شود که شکارچیان غیرمجاز بدانند محیط بانان نماینده سازمان حفاظت محیط زیست هستند. اما در شرایطی که محیط بانان به کمترین امکانات دسترسی دارند و بسیار پیش آمده که شکارچیان به محیط بانان در راه مانده برای رفع مشکلات شان کمک کرده اند نمی توان انتظار داشت محیط بانان به عنوان نماینده قانون جدی گرفته شوند.