آقای کیارستمی جزو معدود فیلمسازان صاحب سبک سینمای ایران است که همواره هم موضوع سینما و هم جامعه ای که در آن زندگی می کرد، برایش از اهمیت خاصی برخوردار بود. بدون شک او یکی ازشاخص ترین و تاثیرگذارترین کارگردان های مولف سینمای امروز جهان است. هنرمندی بی بدیل که می توان درتمامی آثارش رگه هایی ازذهنی خلاق و جست وجوگررا دنبال کرد. او در تمامی طول سال های زندگی اش، ابداع گر لحظات بدیع و تاثیرگذاری بوده است. سینمایش برگرفته از ناب ترین لحظه های زندگی، همراه با تصاویری چشم نواز، چنان درعمق جان و روح تماشاگرتاثیر می گذارد که تا مدت های مدید همواره با اوست. مضمون اغلب آثار او برگرفته از واقعیات آدم های جامعه ای است که خود همواره در کنارشان احساسی از دوستی و همدردی داشته است. اغلب این آثار برخلاف ظاهرساده و بی پیرایه اش، ازچنان دونمایه ای نشات گرفته که هیچ عنصرتصادفی درهیچ کجای آثارش تاکنون مشاهده نشده است. موضوعاتی که درکمال سادگی از پشتوانه غنی فرهنگ ایرانی الهام گرفته است. سینمای کیارستمی عمیقا درفرهنگ و هنر ایرانی غرقه بود. نقاشی، شعر، عکاسی، گزارش نویسی و بالاخص نوشتن فیلمنامه هایی که اکثرا درنقطه عطف دوم داستان به پایان می رسید درحالی که نیازی هم به گره گشایی و پایان کلیشه ای نداشت. او دراغلب فیلم هایش بیشتر به خود واقعیت توجه داشت تا بازسازی آن، همه چیز درآثارش با دقتی موشکافانه از قبل تعیین و انتخاب می شد: ایده ساده، همراه با بیان و شیوه خاص و کاملابدیع، یکی دیگر ازمولفه های شاخص این فیلمساز شهیر است... فراموش نکنیم که عالیجناب عاشق زندگی بوده، عشق به زنده ماندن همیشه در ذره ذره وجودش نمود عینی داشته است. خودش دریکی ازگفت وگوهایش اشاره می کند که ماندن درجهان هستی را به ماندگاری آثارش ترجیح می دهد. فقدان او برای جامعه هنری ما یک ضایعه است. غمی جانکاه برای تمامی دوستدارانش. یادش همیشه گرامی و سبز، خاطره اش همیشه مستدام.