این روزها به حق از نقش استاد فقیدمان حمید سبزواری در عرصه های انقلاب و حضور وفادارانه ایشان در صحنه ها بسیار سخن گفته می شود. ازجمله موضع استاد در فتنه 88. البته حق هم همین است و پیر شعر انقلاب هرگز نظام، رهبری و ملت را تنها نگذاشت و تا پایان عمر بر اصول انقلاب پای فشرد. ولی سخنرانان محترمی که غالبا به یک جناح سیاسی تعلق دارند، همه ماجرا را بازگو نکرده اند! وظیفه دارم شهادت بدهم در فتنه 88 ایشان فقط به حق نظام نمی اندیشیدند، بلکه از پایمال شدن حقوق معترضان نیز ناخشنود بودند. درواقع ایشان منتقد برخی وقایع بعد از 88 بودند و ضمن حفظ اعتقاد، ارادت و دوستی دیرین با رهبر معظم انقلاب، از جریان های تمامیت خواه و کسانی که به دیگر یاران امام اهانت می کنند، عصبانی بودند.

درمقابل، عشق و ارادت خالصانه ای به چهره هایی همچون رییس محبوب دولت اصلاحات و یادگار گرامی امام داشتند. از این رو بود که خود و خانواده فرهیخته ایشان بارها میزبان این دو بزرگوار در منزل خود بودند و خود نیز با اشتیاق به دیدار این عزیزان می شتافتند. بنده شاهد بودم که استاد به وضوح از تداوم کینه و کدورت ها، هتک حرمت اصحاب امام، حصر و منع منتقدان و انحصاری کردن انقلاب توسط یک جناح دل خونی داشتند و سال های پایانی عمرشان را با این دغدغه ها و دریغ ها سپری کردند. اگر اشتباه می گویم قطعا بازماندگان محترم ایشان تکذیب خواهند کرد. پس ای کاش چهره های محترمی که با سلیقه خود بخش هایی از رویکردهای پدر شعر انقلاب و سایر بزرگان را سانسور می کنند، به احترام آن پیر به حق پیوسته، به دردها و آمال و آرزوهای ایشان مبنی بر لزوم رفع کدورت ها و نیز برچیدن دکان فتنه برای حذف و طرد منتقدان نیز اذعان کنند. تکریم بزرگان فقط به دادن پیام و برگزاری بزرگداشت و سخنرانی نیست. اگر دوست شان داریم آرزوهای شان را نیز محقق کنیم.