«نفس» فیلم گرم و جذابی است و تماشاگر پس از دیدن این اثر سینمایی احساس خستگی نمی کند و معتقدم نرگس آبیار یکی از سخت ترین کارگردانی ها را تجربه کرده است. از سوی دیگر کار با کودکان بسیار دشوار است و خوشبختانه کارگردان فیلم «نفس» به خوبی توانسته از عهده ساخت این فیلم برآید. فیلم سینمایی «نفس» روایت تاریخ پرتنش معاصر از نگاه یک کودک است و نمونه های خوب از این دسته از فیلم ها در گذشته تاریخ سینما داشته ایم. به عنوان مثال می توان به فیلم «آب، بابا، ارباب» که اقتباسی ادبی از رمانی به همین نام نوشته گاوینولدا نویسنده ایتالیایی است، اشاره کرد. فیلم هایی چون «روبان سفید» ساخته میشائل هانکه و «آمارکورد» به کارگردانی فدریکو فیلینی نیز از این دست از آثار است. البته نمونه داستان های ایرانی از این دست در ادبیات معاصر نیز وجود دارد و می توان به رمان «عروسک چینی من» اثر هوشنگ گلشیری اشاره کرد. سال های سال بود که از ساخت فیلم هایی از این دست در سینمای ایران خبری نبود و دیدن فیلمی مثل «نفس» برای من غنیمت بود. در روزگاری نه چندان دور کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان به عنوان تهیه کننده از تولید فیلم هایی از این دست حمایت می کرد که فیلم «باشو غریبه کوچک» از همین نوع حمایت ها بود ولی تولید چنین آثاری متوقف شد. متاسف شدم که چرا فیلم های مان شبیه هم شده است.

اما فیلم«نفس» مرا یاد دوران خوب سینمای ایران انداخت. فیلم نرگس آبیار این ویژگی را داشت که ما را به یاد دورانی از سینمای خوب ایران بیندازد. این شکل یادآوری یک نوع سینما و قصه گویی است که در سال های دورتر، آن را از یاد برده ایم. شخصا از تماشای این فیلم لذت بردم و مطمئن هستم که تماشاگر از دیدن آن نیز لذت می برد. فیلم سینمایی «نفس» به کارگردانی نرگس آبیار 22 مهرماه در گروه سینمایی کوروش اکران می شود.