شعر و فوتبال دارای شباهت های ناگزیری با یکدیگرند؛ هر دو بازیکنان و شیفتگان بسیاری در ایران دارند و هر دو تعداد بازیکنان شان از هوادارانی که به استادیوم برای تماشا می آیند، بیشتر است! یکی دیگر از این شباهت های ناگزیر، به بحث داوری برمی گردد؛ سوت زدن برای هر دو، در ایران یکی از دشوارترین کارهای دوران مدرن است؛ داوری در هر دو، پرهزینه و کم بازده است چه از لحاظ اقتصادی و چه از لحاظ «آیین دوست یابی» در جامعه! داورهای شعر و فوتبال، نه تنها در کشور ما که در جهان محبوب نیستند گرچه برخی شان مشهورند اما همیشه مشهور بودن معادل محبوب بودن نیست! [لااقل در بحث داوری شعر و فوتبال که این طور است!]البته تفاوت