«بدرود داویدسون. اینک، تو تنها هستی. در تنهایی خویش به آفریقایی بازمی گردی که از آن توست. همچون مادری در احتضار... محرم رازت چیزی نیست جز وحشت از ماقبل تاریخ: برو به جانب رازهایت، با توشه حقیر آگاهی ها... و تنها به محک گیر، بی تناسبی گستره قاره ها را و بی نهایتی قرون را... در آن گل سرخ مرگ، تنها، اینک، تنها...»*پازولینی نازنین، که رفته ای زیر زمین و با مردگان جهان، همچنان از رازهای ازلی ابدی می گویی و می سرایی و... اما فیلم هم می سازی؟! شاعر و نقاش و نویسنده و زبان شناس و سینماگر و بازیگر و... چقدر حسرت برانگیز و برای بعضی ها شبهه برانگیزاست که چرا یک نفر باید این همه کار بکند؟! ادیبی که دوربین