مرد فروشنده را هر صبح می بینم که مثل کارمندی وظیفه شناس می رود سر کارش. صورت بدون مو، غبغب آویزان، عینک ذره بینی گرد، کلاه بره بر سر، بدن چاق و دست های لاغر و پاهایی مثل چوب خشک نه اینکه به خاطر لاغری و باریکی مفرط پاها بگویم «چوب خشک»، مثل چوب راه می رود. زانوهایش اصلاخم نمی شوند. کند و با طمانینه با ساکی بر دوش و چهارپایه ای فلزی تاشو به دست، راه می افتد سمت تقاطع کوچه با نخستین خیابان اصلی. بساطش را پهن می کند توی پیاده رو کنار کیوسک تلفن، نزدیک دکه فروش بلیت اتوبوس. بلیت فروش گاهی دریچه را باز می کند و لیوانی چای می دهد به او و خسته نباشیدی می گوید. سفره ای از ساکش درمی آورد پهن می کند کف