بوی تند رنگ می پاشد توی صورتمان. سرک می کشیم. بو از سالن نقاشی می آید، ولی هدایتمان می کنند به بالای پله ها، به کارگاه کوچک قالبسازی، کنار وان های فلزی که محلول الکترولیت، راکد و بی حرکت درآن ایستاده. قالب ها اما دراین محلول غوطه می خورند و مسئول این بخش قالب ها را که جابه جا می کند و موج روی این محلول راکد می اندازد، بوی الکترولیت بلند می شود و نبض روی شقیقه هایمان می نشیند.

نفس ها تنگ می شود. از کنار وان ها عبور می کنیم و وارد پاگردی جا دار می شویم، جایی که صدها نیم تنه صورتی رنگ انسان کنار هم چیده شده و ماکت های عضلانی تر، یکدست را بالای سرآورده اند. این ماکت ها فعلاچقدر شبیه گوشت صورتی بره اند.