پیرمرد بهمان خبر داد پسرش پس از سال ها از انگلیس برگشته. گفتیم: «چشمتان روشن!» اما چشم هایش تیره و تار بود. گفت همسرش را هم آورده. این بار چیزی نگفتیم فقط محافظه کارانه لبخند زدیم چون در لحن گفتنش چیزی برای اظهار خوشحالی نبود. تعارفش کردیم داخل خانه گفتیم چای مان حاضر است، این بار برخلاف همیشه تعارف مان را رد نکرد. آمد. نشست. همان طور که به گل قالی خیره شده بود گفت پسرک آنجا برای درست شدن کار اقامتش با زنی فلج ازدواج کرده. به خاطر نگهداری از معلول از دولت آنجا مستمری می گیرد. به نفعش است که برگردد. اینجا که کاری نمی تواند بکند. اصلاحتی نمی تواند با آدم ها ارتباط برقرار کند. من و من کرد: