بالکن طبقه همکف ساختمان روبه روی مان، همان ساختمان سمت شمال، دورتا دور با نرده های بلند محصور شده. همیشه هم تاریک است، تاریک مطلق. تک پنجره کوچک نزدیک بالکن، پشت توری کثیفی در سایه قرار دارد و آنقدر تیره و تار است که حتی معلوم نیست پرده دارد یا نه. اصلاآدم باورش نمی شود آن پشت ساکن زنده ای نفس بکشد. اما کسی هست. خودم دیدمش. پرهیب زنی خمیده را دیدم که با هر دو دست نرده های بالکن را گرفته بود و رو به کوچه سخنرانی می کرد. حرف عادی نمی زد واقعا سخنرانی می کرد. نخستین بار فقط یکی دو جمله شنیدم. لحنش عجیب تر از حرف هایش بود. عین سخنران های حرفه ای، بعد از هر کلمه مکث می کرد تا انعکاس های کلمه قبلی محو شوند.