نخستین بار فقط سیزده سالش بود که تصمیم گرفت به جای پرسه زدن در کوچه پس کوچه های محله شاهپور، بنشیند بالای سر یک کاغذ سفید و سه سال وقت بگذارد تا عنوان برترین نقاش جوان را در جشنواره تهران به دست بیاورد و پله ها را یکی یکی بالابرود بی آنکه نفسش بگیرد، حتی در 85 سالگی. ادمان هنوز می تواند کوله پشتی اش را بردارد و سوار هواپیما شود و از لندن به یروان و از یروان به تهران بیاید تا با شوق یک بار دیگر نقاشی هایش را روی دیوار نمایشگاه بالاببرد.

«رنگ های سرزمین مادری ام» برای ادمان آیوازیان فقط یک اسم نیست، یک عقیده است که تا پای جان برایش ایستاده است. او می خواهد که همه بدانند، یک ایرانی است که در لندن درس خوانده و زندگی کرده و نقاشی ساخته است. یک ایرانی است که در ارمنستان خانه دارد. یک ایرانی است که یک به یک تمام کشورهای حاشیه خلیج فارس را از عربستان تا عمان با آثارش درنوردیده است و حالادوباره به سرزمین خودش بازگشته تا گرمایی را که همه این سال ها در قلبش نگه داشته بود، به چشمان دوستانش هدیه کند.

بفرمایید به تماشای رنگ های شاهدی که از عهد شباب می دانست، روزی خوابی خواهد دید که حتی پیرانه سر هم که باشد عاشقانه و دیوانه وار راهزن دین و دل می شود.