آرشیو چهار‌شنبه ۳۱‌شهریور ۱۳۹۵، شماره ۴۶۴۵
صفحه آخر
۲۰
یادداشت

شکارچیان رویاهای عقیم

مریم یوشی زاده

شبیه عروسک چوب پنبه ای که هیچ طور زیر آب نمی ماند و هرقدر سعی کنیم در ژرفا نگهش داریم، رومی آید، آرزوهای سرکوب شده ما بالاخره جایی، روزی، در بزنگاهی، از اعماق روان مان بیرون می زند.

آن وقت یا به سطحی از خودآگاهی و به اندیشی رسیده ایم که فریب ذهن مان را نمی خوریم و حسرت هایمان را تشخیص می دهیم و برای رفع و رجوع شان، منطقی و آگاهانه آستین بالامی زنیم یا ناخودآگاه اما ظالمانه، آن رویاهای دست نیافته را به عنوان اهداف اصلی زندگی فرزندانمان، به خوردشان می دهیم تا ناگزیر و به ناروا، به مقصدی برسند که روزگاری ما می خواستیم برسیم، اما نرسیدیم.

این گونه است که هر نسل، تاوان سرخوردگی نسل قبلی را پس می دهد سرخوردگی در فتح قله های زندگی سرخوردگی که عقده هایی مغفول مانده در نیمه تاریک وجود شده است؛ عقده هایی که عطش بهترین بودن را بیدار کرده؛ عطشی که سراسر، آرزوهایی به ثمر نرسیده است؛ آرزوهایی که در هر گروه از والدین، بسته به این که کدام نداشته، بیشتر رنج شان داده و به زخم روان شان نمک پاشیده، متفاوت است.

نمونه های این چرخه تکراری کم نیستند مثل همه پدر و مادرهایی که می خواهند به هر قیمتی شده پیشوند دکتر به نام فرزندان شان اضافه شود، حتی اگر آن قیمت، نادیده گرفتن آرزوهای آنها باشد. بچه ها خیلی وقت ها در این بزنگاه ها، تسلیم می شوند و حتی باور می کنند مسیر سپیدبختی شان فقط از همان جایی می گذرد که به خیال خودشان معتمدترین آدم های زندگی یعنی والدین، به آنها نشان داده اند، اما گاهی هم سرکش می شوند و برای چنگ انداختن به رویای هایشان پافشاری می کنند و می جنگند؛ جنگی که هر کدام از دو طرف برنده اش باشند بالاخره دلشکستگی برای طرف دیگر باقی می گذارند. می شود اما به جای تزریق رویاهامان به ذهن نسل بعد یا آغاز جنگی برای فرستادن شان به مسیری که تعریف ما از سعادت بوده، لحظه ای تکاپو را متوقف کنیم؛ بایستیم و در سکوت و ایستایی محض، به این بیندیشیم که قرار نیست فرزندانمان شکارچیان رویاهای عقیم ما باشند؛ هرکس فقط یک بار فرصت زیستن دارد؛ آنچه در حال تصمیم گیری برای چگونگی اش هستیم، زندگی آنهاست و به همین خاطر، مسئولیت ما فقط آگاهی بخشی برای کمک به انتخاب بهترشان است، نه تعیین مسیر.