سرانجام بعد از کش وقوس های فراوان، جرمی کوربین دوباره به عنوان رهبر حزب کارگر بریتانیا انتخاب شد. او این بار مچ اوون اسمیت را خواباند و راهی دفتر حزب شد. مخالفانش او را یادآور دوران کمونیستی می دانند و موافقانش پافشاری کوربین را بر ایده آل ها و برنامه های سوسیالیستی اش می پسندند. او معتقد است مخالفانش در حزب کارگر، اتفاقا چپ نیستند و ادای چپ ها را در می آورند. او مدعی است مخالفانش «بلری» هستند.