بعد از پایان جنگ سرد در «روابط بین الملل» تغییراتی رخ داد که تصویر و تعبیر واضحی از تسلط قدرت هژمونیک، اهداف ژئوپلیتیک، سلطه سیستم تک قطبی و خواست گسترش حوزه نفوذ در ورای «حقوق بین الملل» و کنوانسیون های جهانی در حیطه حقوق بشر بنیادین بود. این تغییرات اساسی در روابط بین المللی به واسطه نبود نیروی «بدیل» و بازدارنده برای تنظیم و بالانس در دوگانه نهاد قدرت - مردم موجب شد تا «نظم نوین جهانی» با گرایش به موقعیت «رئال پلیتیک» روزبه روز وضعیت دموکراتیک و مشروعیت عدالت در سیستم جدید را با تهدید عینی مواجه کند.